مقدمه: هدف تحقیق حاضر مقایسه تأثیر تمرین بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان نابینا بود. مواد و روش ها: آزمودنی ها 30 دختر با تیزی دید حداکثر 0/05 دیوپتر در چشم برتر بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی-بدنی تقسیم شدند. مدت کار تجربی هشت هفته دوجلسه ای (جلسه ای 45 الی 60 دقیقه) بود. در پیش و پس آزمون قابلیت تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها به وسیله آزمون رامبرگ و نیمکت اندازه گیری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت. یافته ها: در تعادل ایستا تفاوت معناداری میان گروهها وجود نداشت، اما در تعادل پویا تنها تمرینات ترکیبی موجب پیشرفت معنادار قابلیت تعادل شدند. نتیجه گیری: هر چقدر عملکرد تعادلی پیچیده تر می شود، برتری روش بدنی-ذهنی (ترکیبی) نسبت به روش بدنی و ذهنی بیشتر می شود.
