سعید قائینی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر دو نوع فعالیت بدنی هوازی یک جلسه ای با شدت متوسط بر توانایی بازداری پاسخ دانشجویان ورزشکار انجام شد. برای بررسی اثر نوع فعالیت از فعالیت با نوارگردان و دوچرخه کارسنج استفاده شد؛ و برای ارزیابی توانایی بازداری پاسخ به عنوان متغیر وابسته، از آزمون های رایانه ای استروپ (با به کارگیری متغیر نمره ی تداخل در این آزمون) و مرتب کردن کارت های ویسکانسین (با به کارگیری متغیر خطای درجاماندگی در این آزمون) استفاده شد. از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه کردستان، کسانی که بر اساس پرسشنامه ی مربوطه صلاحیت لازم را داشتند (داشتن سلامت جسمانی، 18-26 سال سن و 3 جلسه فعالیت ورزشی در هفته در 6 ماه گذشته)، 40 نفر به صورت تصادفی انتخاب شده و به روش تصادفی به دوگروه مساوی دوچرخه-کارسنج و نوارگردان تقسیم شدند. آزمودنی ها دو جلسه ی جداگانه با حداقل 2 روز فاصله در آزمایشگاه حاضر شدند. در جلسه ی اول آزمودنی ها با هدف کلی تحقیق و روند کار و آزمون های شناختی آشنا شده و حداکثر اکسیژن مصرفی و سایر اطلاعات مورد نیاز جمع آوری شد. از آزمودنی-های حاضر در جلسه ی اول از گروه دوچرخه کارسنج 14 نفر (سن: 28/1±50/22 ، :VO2max24/2±05/43) و از گروه نوارگردان نیز 14 نفر (سن: 88/1±22، :VO2max 09/3±35/45) VO2max مورد نظر (بین 40-50mls/kg/min ) را داشتند که برای جلسه ی دوم انتخاب شدند. در جلسه ی دوم، آزمودنی ها بعد از پر کردن پرسشنامه ی مربوط به سوابق 24 ساعت گذشته ی خود، آزمون های شناختی را در موقعیت نشسته روی صندلی و روبروی رایانه انجام دادند. دو دقیقه بعد، فعالیت بدنی مربوطه که شامل 35 دقیقه فعالیت با شدت 60٪-65٪ ضربان قلب بیشینه بود، انجام شد. بلافاصله بعد از اتمام فعالیت و همچنین 20 دقیقه بعد از اتمام فعالیت، در حالی که فرد به روی صندلی نشسته بود، آزمون های شناختی دوباره انجام شد. نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس نشان داد که بلافاصله بعد از اتمام فعالیت در مقایسه با قبل از فعالیت، در نمره ی تداخل و خطای درجاماندگی کاهش معنی داری ایجاد شده است که نشان دهنده ی اثرات تسهیلی فعالیت بدنی بر توانایی بازداری پاسخ است. 20 دقیقه بعد از اتمام فعالیت در مقایسه با قبل از فعالیت، اثر تسهیلی فعالیت بدنی بر زیرمتغیر خطای درجاماندگی در هر دو گروه وجود داشت و شاهد کاهش معنی دار تعداد این خطا