راه رفتن یکی از عملکردهای پیچیده منحصر به فرد انسانی است که بهبود آن در کودکان فلج مغزی موجب استقلال اجتماعی آنها می شود. لذا، هدف این پژوهش بررسی تاثیر جاده اصلاح و تندرستی بر زوایای مفصل لگنی رانی کودکان دای پلژی اسپاستیک در سیکل راه رفتن بود. بدین منظور، یک گروه ده نفره از کودکان دای پلژی اسپاستیک آموزش پذیر در مطالعات شرکت داشتند. مدت کار تجربی 8 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه فعالیت بدنی با توجه به نیازهای اختصاصی کودکان مبتلا به فلج مغزی بود. یافته ها از بهبود وضعیت زوایای مفصل لگنی رانی کودکان دای پلژی اسپاستیک در اکثر فازهای سیکل راه رفتن دلالت داشتند. اگرچه، به ظاهر یک الگوی نسبتا ماندگار در راه رفتن آنها مشهود بود.
