هدف این پژوهش مقایسه تاثیر ترکیب تمرینات ذهنی و بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان با اختلالات بینایی بود. آزمودنی ها سه گروه ده نفره از کودکان با اختلالات بینایی بودند که بطور تصلدفی از مدارس استثنایی شهر کرمانشاه انتخاب شدند. هریک از گروهها به مدت هشت هفته دوجلسه ای در یکی از گروههای تمرین ذهنی، بدنی و ذهنی - بدنی شرکت داشتند. یافته ها بر عدم معناداری تفاوت های سه روش در تعادل ایستا و معناداری تفاوت ها در تعادل پویا دلالت داشتند. با توجه به این یافته ها، در تعادل ایستا سازوکارهای جبرانی و اصلاحی نقص کودکان نابینا و کم بینا زمینه آن را فراهم می آورد که از تمامی روش ها به یک میزان بهره ببرند. اما در تعادل پویا، چون میزان تغییرپذیری محیط بیشتر است، استفاده از ترکیب تمرینات بدنی و ذهنی بیشتر حائز اهمیت است.
