هدف این پژوهش نیمه تجربی، بررسی تأثیر حجم های متفاوت ماساژ موضعی در ترمیم استقامت قدرتی پنجه جودوکاران در یک فعالیت دینامومتریکی سریالی بود. بدین منظور، تعداد 10 مرد جودوکار با فاصله زمانی یک هفته، در سه جلسه متوالی از حجم های متفاوت ماساژ در تناوبات استراحتی بین سری های تمرین برخوردار شدند. برنامه ریکاوری دو دقیقه ای بین سری ها در جلسات شامل، دو دقیقه ماساژ موضعی دست خسته، دو دقیقه استراحت غیرفعال و روش ترکیبی ماساژ و استراحت بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری نشان دادند که تأثیرات روش ریکاوری با ماساژ دو دقیقه ای و استراحت غیر فعال با یکدیگر تفاوت معناداری ندارند، اما آن دو به مراتب بهتر از روش ترکیبی می باشند
