سعید قائینی

چکیده هدف این پژوهش، بررسی تأثیر ترکیب تمرینات ذهنی و بدنی بر قابلیت های هماهنگی حرکتی دانش آموزان با اختلالات بینائی بود. آزمودنی ها شامل 48 کودک با اختلالات بینائی در دامنه سنی 8 الی 12 سال بودند که بطور تصادفی به سه گروه تمرین ذهنی، بدنی و ترکیبی تقسیم شدند. برای اندازه گیری شاخص های هماهنگی حرکتی از آزمون های خط کش، جهت یابی فضائی، تعادل ایستا و پویا و آزمون های حسی و حرکتی استفاده شد. عملیات آماری از طریق آمار توصیفی و تحلیل واریانس عاملی انجام شد. یافته ها نشان دادند که در قابلیت عکس العمل، گروه تمرینات ذهنی از دو گروه دیگی برتری معناداری دارند. در تعادل ایستا میان سه گروه تفاوت معناداری وجود ندارد اما در تعادل پویا گروه ترکیبی در وضعیت بهتری می باشند. بعلاوه در آزمون های حسی حرکتی و جهت یابی فضائی تفاوت معناداری میان سه گروه مشاهده نشد