چکیده استفاده از تأثیرات آب با دماهای مختلف جهت درمان و تسریع عملکردهای ترمیمی سیستم های مختلف بدن، از مدت ها قبل مورد توجه بشر بوده است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر آب درمانی با دماهای متقابل بر عملکرد قدرتی عضلات پا و دامنه حرکتی مفصل زانو پس از یک فعالیت وامانده ساز بود. فرضیه این تحقیق این بود که روش آب درمانی دارای تاثیراتی بهتر از بازگشت به حالت اولیه غیرفعال دارد. آزمودنی های این پژوهش نیمه تجربی را تعداد 24 نفر دانشجوی تمرین کرده مرد رده سنی 20 تا 24 سال تشکیل می دادند که بر اساس نیروی ایزمتریک فلکسورهای زانو بطور تصادفی در دو گروه 12 نفره تجربی و کنترل همگن قرار گرفتند. در پیش آزمون، عملکرد قدرتی فلکسورها و اکستنسورهای زانوی دو گروه از طریق نیروسنج و دامنه حرکتی آن بوسیله گونیامتر اندازه گیری شد. سپس شاخص های یاد شده پس از اجرای آزمون بیشنه بروس دوباره اندازه گیری گردید. برنامه ریکاوری گروهها بمدت 6 دقیقه در وضعیت نشسته غیر فعال برای گروه کنترل، و تناوب های یک دقیقه ای وان آب سرد 8 تا 10 و آب گرم 38 تا40 درجه در وضعیت نشسته تا سطح کمر، برای گروه تجربی اعمال گردید. اندازه گیری های مرحله پس آزمون شاخص های مورد مطالعه در دو گروه، در فواصل زمانی پس از ریکاوری 6 دقیقه ای و 120 دقیقه ای پس از تمرین انجام گرفت . سپس از طریق آزمون t گروههای مستقل و وابسته ،تحلیل واریانس دوطرفه با تکرارهای مکرر وآزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل آماری داده ها صورت گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از عدم وجود تفاوت معنادار درشاخص های یاد شده در دو گروه تجربی وکنترل بود. بر اساس این تحقیق به نظر می رسد که پس از یک فعالیت بیشینه وامانده ساز استفاده از آب درمانی با دماهای متقابل به مدت 6 دقیقه نسبت به استراحت غیر فعال مزیتی را از نظر ترمیم عملکرد قدرتی عضلات پا و دامنه حرکتی مفصل زانو ندارد. و استفاده از هریک از این دوشیوه ریکاوری می تواند براساس علایق شخصی فرد ورزشکار صورت گیرد.
