چکیده هدف این پژوهش، تعیین وضعیت رشدی قابلیت های هماهنگی کودکان با اختلالات بینائی است. بدین منظور، 65 کودک سالم از مدارس همگانی، 46 کودک کم بینا و نابینا از مدارس استثنائی و همگانی شهر کرمانشاه در 3 گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. سطح قابلیت هماهنگی حرکتی این کودکان توسط آزمون های خط کش (عکس العمل)، رومبرگ (تعادل ایستا)، دویدن روی نیمکت موازنه (تعادل پویا)، دریبل توپ، پرتاب توپ به هدف (آزمون های جهت یابی فضائی)، دقت اجرای دامنه حرکتی 45 درجه، نصف طول پرش جفت، نصف حداکثر قدرت اجرا شده و تکرار زمان 15 ثانیه (آزمون های حسی حرکتی) اندازه گیری شد. عملیات آماری از طریق آزمون ANOVA one-way در سطح معنی داری 05/0=α و آزمون تعقیبی post – hoc توکی انجام گرفت. نتایج تحقیق بدین شرح بود: در قابلیت تعادل ایستا و پویا میانگین نتایج سه گروه با یکدیگر تفاوتی معنادار داشت و کودکان سالم در وضعیت بهتری بودند. در قابلیت های جهت یابی فضائی، کودکان سالم در دریبل توپ از همتایان کم بینا و نابینای خود بهتر بودند اما از نظر پرتاب توپ تفاوتی میان سه گروه مشاهده نشد. در قابلیت های حسی حرکتی تفاوتی میان گروهها وجود نداشت و گروه نابینا فقط در اجرای 50 درصد از حداکثر قدرت بر گروههای سالم و کم بینا برتری داشت. از یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت که کودکان با اختلالات بینائی در تحقق اجزاء مختلف قابلیت های هماهنگی حرکتی از پتانسیل یکسانی برخوردار نمی باشند و سیستم بینائی در کسب اطلاعات محیطی برای رفع مسائل هماهنگی حرکات نقشی مهم ایفا می کند. بعلاوه، کودکان نابینا در مواردی حتی بهتر از همتایان کم بینای خود از سازوکارهای جبرانی گیرنده بینائی کمک می گیرند.
