مقدمه: تحقیقات نشان داده است که فقر حرکتی کودکان مبتلا به فلج مغزی، نهایتا بر تمامی جوانب رشدی آن ها تاثیر منفی می گذارد. زیرا حرکت یکی از مهم ترین نیازهای رشد طبیعی انسان محسوب می شود و کودکانی که فاقد قابلیت های حرکتی باشند از چنین نعمتی محرومند. لذا در این مطالعه سعی شده با ارائه یک برنامه درمانی حرکتی در حل این مشکل گامی برداشته شود. مواد و روشها: جامعه آماری تحقیق را 37 کودک دختر و پسر 6 تا 9 ساله مبتلا به فلج مغزی نوع دی پلژی 1983 ) در 2 )Thrombly C.A « اجرای حرکات پایه ای » اسپاستیک تشکیل می داد که با استفاده از روش آزمون 6 امتیازی گروه همگن مورد و کنترل قرار گرفتند. روش های اندازه گیری در نمونه های تحقیق پیشو پس از دوره اجرای برنامه عبارت بودند از: Thrombly« اجرای حرکات پایه ای » -1 آزمون « عقیده والدین در مورد برنامه های تمرینات بدنی » -2 روش پرسشنامه ای برای اندازه گیری متغیر برای اندازه گیری مهارت های خودیاری « اشتراس مایر » -3 آزمون خود یاری -4 روش دینامومتری برای اندازه گیری قدرت پنجه های دست چپ و راست. یافته های پژوهش: تجزیه و تحلیل آماری داده ها پیش و پس از اجرای برنامه بر وجود تفاوت معنی دار در نتایج در هر دو گروه مورد و کنترل، وجود تفاوت معنی دار در نتایج آزمون پرسشنامه ای والدین گروه مورد و Thrombly آزمون عدم وجود آن در گروه کنترل، پیشرفت معنی دار اجرای مهارت های خودیاری گروه مورد نسبت به گروه کنترل و توسعه معنی دار قدرت پنجه های دست چپ و راست هر دو گروه مورد و کنترل دلالت داشت. در شرایط خانگی، می توان ضمن ارتقای « درمانگر–کودک–والدین » بحث و نتیجه گیری: با استفاده از مجموعه سطح اجرای مهارت های خودیاری و سطح اعتماد والدین به برنامه های تربیت بدنی، به همان نتایجی دست یافت که از شرایط تمرینات پایگاهی در مرکز توانبخشی انتظار می رود.
