سعید قائینی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر بیان ژن های ناقل های مونوکربوکسیلات 1 (MCT1) و 4 (MCT4)، هم فعال گر گیرنده ی گاما ی فعال شده توسط تکثیرگر پروکسیزوم-1 آلفا (PGC-1α) و عامل قابل القای هایپوکسی-1 آلفا (HIF-1α) در عضلات اسکلتی نعلی و بازکننده ی طویل انگشتان (EDL) رت ها بود. به این منظور، 30 رت نر نژاد اسپراگ-داولی با دامنه ی وزنی 300-250 گرم به طور تصادفی به 3 گروه کنترل، MICT و HIIT تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی ایزوکالریک به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته بر طبق اصل اضافه بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی برنامه ی تمرینی، عضلات نعلی و EDL حیوانات استخراج و سنجش بیان ژن با استفاده از شیوه ی PCR Real- timeصورت گرفت. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ طرفه (one-way ANOVA)، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 بررسی شدند. یافته های مطالعه نشان داد که در گروه MICT، تنها سطح HIF-1α mRNA عضله ی EDL به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0P <). در حالیکه در گروه HIIT، سطوح mRNA MCT4، PGC-1α و HIF-1α در هر دو عضله به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0P <). هرچند، تفاوت بین سایر سطوح mRNA گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود (05/0P >). مقایسه ی بین دو شیوه ی تمرینی نشان داد که سطوح بیان ژن MCT4 عضلات نعلی و EDL، PGC-1α عضله ی نعلی و HIF-1α عضله ی نعلی در گروه HIIT در مقایسه با گروه MICT به طور معنی داری بالاتر بود (05/0P <). علاوه بر آن، همبستگی مثبت معنی داری بین هر یک از سطوح HIF-1α mRNA و MCT4 متناظر آن، وجود داشت (05/0P <). به طور خلاصه، نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل HIIT در مقایسه با MICT، موجب پاسخ مثبت بیشتری در بیان ژن های MCT4، PGC-1α و HIF-1α گردید.