در پژوهش حاضر پس از معرفی انواع اشاره گرها به بررسی اشاره گرهای مکانی زبان کردی در چهارچوب معنی شناسی شناختی پرداخته ایم. توجه اصلی این نوشته از میان عبارتهای مختلفی که کارکرد اشاره گر برای مفاهیم مکانی دارند بر ضمایر اشاره، صفات اشاره و قیدهای مکانی می باشد در این مطالعه نشان داده ایم که در ضمایر سوم شخص در زبان کردی مفهوم فاصله رمزگذاری می شود. همچنین کدگذاری فاصله دور به وسیله اشاره گر ʔaw تنها در صورتی انجام می پذیرد که این ضمیر سوم شخص در در تقابل مستقیم با ضمیر سوم شخص ʔam قرار بگیرد، به گونه ای که هر دو ضمیر در یک پاره گفتار در تقابل با هم توسط گوینده یا در جمله ای پرسشی و جواب آن توسط گوینده و شنونده بیان شوند؛ تنها حالت استثنایی این قضیه زمانی است که گوینده به جای زمینه در داخل نما، شئ یا مکان مورد نظر قرار بگیرد. کدگذاری مفهوم فاصله در چهار اشاره گر اصلی ama، awa، amana، awana نیز متأثر از اشتقاق آنها از ضمایر سوم شخص است و کدگذاری فاصله در این اشاره گرها به همان صورت است که در ضمایر سوم شخص انجام می پذیرد. مفهوم سازی مکان در سایر اشاره گرهای مشتق شده فرعی نیز از معانی اشاره گرهای اصلی حاصل می شود. همچنین معنی و محدوده مورد اشاره قیدهای مکانی مانند ena و era دقیق مشخص نشده و دارای ابهام است به گونه ای که مرز گستردگی این محدوده های مکانی نسبی است و ممکن است مرزهای مورد نظر گوینده و مخاطب بر هم منطبق نباشد و تنها با توجه به بافت موقعیتی قابل تشخیص می باشد. همچنین حرکات ایمایی و اشاره ای گوینده در هنگام به کارگیری هر یک از اشارهگرهای مکانی و ارتباط اشاره گرهای مکانی با افعال حرکتی را بررسی کرده ایم.
