هر چند که مسئولیت پذیری اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم نوین در عصر حاضرشناخته می شود. اما قدمت آن به زمان باستان، یعنی دوران تدوین قوانین حمورابی بر خواهد گشت. مطابق این مفهوم، سازمان هایی که توجه خود را به نیازهای انسانی افراد مبذول نموده و ماموریت ها و دورنمای راهبردی شان را بر اساس خواسته های بشر دوستانه و زیست- سازگار تدوین نمایند، جایگاه خود را در جامعه ارتقاءبخشیده و به عنوان یک عنصر اثر گذار و دارای نقش در حفظ و پایداری محیطی مطرح می شوند. در این رویکرد، تمام سازمان هایی که در گذشته صرفاً بر اساس سود و زیان خود را وزن می کردند، تحت فشار مردم، سازمان های همکار و رقیبان، دید خود را اندکی به فراتر از منافع صرف سازمان خواهند دوخت. چرا که زمانی تصور بر این بود که موسسات صرفاَ در برابر سهامداران و کارکنان شان مسئول اند؛ اما با تغییر در رویکردهای جدید مدیریتی ، مفهوم مسئولیت پذیری اجتماعی به مثابه یک اصل اساسی در جوامع مطرح گردید. بر اساس این مفهوم، از آن جایی که سازمان ها نیز مانند اشخاص حقیقی عضوی از اجتماع بشمارمی روند، همانند سایر اعضای جامعه نسبت به محیط پیرامون خود مسئولیت دارند. بنابراین می توان اذعان داشت که در حال حاضر به دوران پاسخگو بودن سازمان ها وارد شده ایم.
