محمد رحمان رحیمی

سابقه و هدف: در پژوهش حاضر نقش پلی مورفیسم CYP1A2 -163C>A بر اثرات ارگوژنیک مکمل کافئین در طی فعالیت مقاومتی (RE) مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: در یک مطالعه تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما و متقاطع 30 ورزشکار پرورش اندام یک ساعت قبل از انجام پروتکل فعالیت مقاومتی ( 3 ست × 1RM %85 × 2 دقیقه استراحت بین ست ها در حرکات پرس سینه، پرس پا، قایقی و پرس سر شانه) اقدام به مصرف کافئین (6 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن «mg.k-1 6») و دارونما (mg.k-1 6 مالتودکسترین) کردند. تعداد تکرارها در هر ست برای هر حرکت ثبت گردید و از آنها برای محاسبه حجم تمرین استفاد شد. DNA ژنومی از نمونه های خون جهت آنالیز پلی مورفیسم CYP1A2 -163C>A به روش ARMS-PCR استخراج گردید. آزمودنی ها بر اساس ژنوتیپ شان به دو گروه AA (14=n) و AC/CC (16=n) تقسیم شدند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که کافئین به طور معنی داری حجم تمرین در ورزشکاران دارای ژنوتیپ AA نسب به ورزشکاران حاملین الل C را در پرس سینه (F(1, 28) = 8.72, P = 0.006, ƞ2 = 0.23)، پرس پا (F(1, 28) = 4.67, P = 0.03, ƞ2 = 0.14)، قایقی (F(1, 28) = 5.54, P = 0.02, ƞ2 = 0.16) و پرس سرشانه (F(1, 28) = 3.89, P = 0.058, ƞ2 = 0.12) را افزایش داد. نتیجه گیری: در مجموع، مصرف حاد کافئین به طور معنی داری عملکرد فعالیت مقاومتی را در افراد تمرین کرده که هموزیگوت الل A بودند افزایش داد، اما در حاملین الل C این تاثیر مشاهده نشد. مطالعات بیشتری جهت بررسی نقش پلی مورفیسم CYP1A2 -163C>A بر اثرات ارگوژنیک کافئین در دیگر فعالیت های ورزشی و دیگر افراد جامعه می باشد.