پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر فعالیت مقاومتی با دو شدت مختلف بر سطح هورمون های آیریزین ، رشد و تستوسترون در زنان دیابتی نوع دو و زنان سالم انجام گرفت . بدین منظور 15 زن واجد شرایط با میانگین سنی 50-35 سال انتخاب شدند و به دو گروه زنان دیابتی نوع دو (n=8) و زنان سالم (n=7) تقسیم شدند. قبل از شروع پژوهش 1RM آنها در شش حرکت (پرس سینه ، پرس پا ،جلو بازو ، جلو ران، پشت بازو، پشت ران) محاسبه گردید، سپس آزمودنی ها به مدت 2 جلسه با فاصله یک هفته استراحت با دو شدت متفاوت که جلسه ی اول با 1RM 60 % و جلسه دوم با 1RM 85 % فعالیت مقاومتی را در سه ست در هر حرکت و با دو دقیقه استراحت بین ست ها و حرکات انجام دادند. از آزمودنی ها در هر جلسه در دو مرحله ی (پیش آزمون) قبل از شروع برنامه تمرینی و پس آزمون (بلافاصله بعد از پایان برنامه تمرینی) به میزان 7 سی سی نمونه گیری خون انجام گرفت و نمونه های خونی به آزمایشگاه منتقل شد.نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر حاکی از تفاوت معنی دار در غلظت آیریزین بین گروه ها بود و آزمون تعدیل شده مقایسه های چندگانه بونفرونی تفاوت معنی داری در غلظت آیریزین را بین گروه ها نشان داد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر حاکی از تفاوت معنی دار در هورمون رشد بین گروه ها بود و آزمون تعدیل شده مقایسه های چندگانه بونفرونی تفاوت معنی داری در هورمون رشد بین گروه ها نشان داد. اما نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر حاکی از تفاوت معنی دار در هورمون تستوسترون بین گروه ها نبود. به طور کلی، نتایج پژوهش حاضر تفاوت معنی داری در هورمون آیریزین بعد از فعالیت مقاومتی در گروه ها را نشان داد همچنین تفاوت معنی داری نیز در هورمون رشد بعد از فعالیت مقاومتی را در گروه ها نشان داد که نشان از تأثیر فعالیت مقاومتی بر غلظت هورمون های آیریزین و رشد در گروه ها می باشد. اما تفاوت معنی داری در هورمون تستوسترون بعد از فعالیت مقاومتی در گروه ها را نشان نداد. که نشان از عدم تأثیر گذاری فعالیت مقاومتی بر غلظت تستوسترون در گروه ها می باشد.
