هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر حاد مکمل اسیدآمینهتورین بر توان بی هوازی، زمان رسیدن به خستگی و تغییرات لاکتات خون ورزشکاران بود. 10ورزشکار مرد تمرین کرده (فوتبالیست) با میانگین سنی 00/1 ± 00/22سال، قد 69/4 ± 00/178 و شاخص توده بدنی (BMI) 09/2 ± 17/21کیلوگرم برمتر مربع به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه(5n=) قرار گرفتندو در یک طرح متقاطع 3 مرحله ای با فاصله زمانی 48 ساعت دو آزمون رمپ و وینگیت را به منظور ایجاد خستگی اجرا کردند (هر مرحله: رمپ، 1 ساعت استراحت، وینگیت). مرحله اول یا پیش آزمون، بدون مکمل و دارونما. مرحله دوم، گروه (الف) مکمل(7/1 گرم تورین) و گروه (ب) دارونما(7/1 گرم مخلوط نشاسته و شکر). مرحله سوم، گروه (ب) مکمل و گروه (الف) دارونما. آزمودنی هادر روز آزمون کپسول های حاوی تورین و دارونما رابه همراه صبحانهو ناهار مصرف کردند.برای سنجش توان بی هوازیآزمون وینگیت وبرای سنجش زمان رسیدن به خستگی، ازآزمون فزاینده رمپ استفاده شد.خونگیری در دو مرحله قبل و بلافاصله بعد از آزمون رمپ انجام گرفت.همچنین، ضربان قلب آزمودنی ها اندازه گیری و ثبت شد. برای محاسبه ضربان قلب آستانه بی هوازی از روش D-Max استفاده شد.به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آنوای تکراری یا Repeated Measure ) استفاده گردید.نتایج اصلی مطالعه حاضر نشان داد مکمل سازی حاد اسیدآمینهتورینتأثیرمعنی داری بر هیچ یک از متغیرهای مورد ارزیابی ندارد. البته، افزایش غیرمعنی-داری در زمان رسیدن به خستگی مشاهده شد.به نظر می رسد پروتکل مکمل دهی (مدت، دوز و دوره مصرف) عامل مهمی در بروز نتایج مثبت مکمل تورین است.
