محمد رحمان رحیمی

سابقه و هدف: رادیکال های آزاد و گونه فعال اکسیژن در نتیجه متابولیسم طبیعی در سلول ها به طور مداوم تولید می شوند و تحت شرایط استرس سایکولوژیکی و جسمی افزایش می یابند. استرس اکسیداتیو شرایطی است که در آن تولید گونه فعال اکسیژن فراتر از ظرفیت سیستم آنتی اکسیدانی به منظور خنثی سازی این پراکسیدان ها باشد. در این شرایط، پروتئین ها، لیپیدها و اسیدهای نوکلئیک آسیب می-بینند. بنابراین، هدف از این پژوهش از یک سو، بررسی اثر یک وهله فعالیت مقاومتی با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه بر بیومارکر آسیب اکسیداتیو DNA می باشد و از سوی دیگر تاثیر سابقه شرکت در تمرینات مقاومتی بر آسیب اکسیداتیو DNA مورد بررسی قرار می-گیرد. مواد وروش ها: در این پژوهش 9 ورزشکار پرورش اندام (سن: 99/1±37/22 سال و وزن: 57/5±32/71 کیلوگرم) و 9 غیر ورزشکار (سن: 13/2±25/22 سال؛ وزن: 23/3±45/68 کیلوگرم) به صورت تصادفی انتخاب شدند و در این پژوهش شرکت کردند. همه آزمودنی ها یک وهله فعالیت مقاومتی شامل 4 ست پرس سینه، پرس پا، سر شانه، جلوبازو و لت را با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه انجام دادند. نمونه گیری خون قبل و بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی و نمونه های ادرار قبل، بلافاصله، 3 ساعت و 24 ساعت بعد از فعالیت مقاومتی در هر دو گروه جمع آوری گردید و جهت تعیین غلظت لاکتات و 8-OHdG استفاده شد. نتایج: غلظت 8-OHdG ادراری، بیومارکر آسیب اکسیداتیو DNA، بلافاصله و 24 ساعت پس از فعالیت مقاومتی در ورزشکاران به طور معنی داری پائین تر از غیرورزشکاران بود. نتایج درون گروهی نشان داد که غلظت 8-OHdG ادرار غیر ورزشکاران در بلافاصله، 3 ساعت و 24 ساعت بعد از فعالیت مقاومتی شدید نسبت به قبل از فعالیت به طور معنی داری بالاتر بود اما در ورزشکاران پرورش اندام فقط 24 ساعت پس از فعالیت مقاومتی افزایش معنی دار در غلظت 8-OHdG ادرار مشاهده شد.