هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه اثر سه روش تمرینی ویژه بر توان بی هوازی پا یکی از مهمترین فاکتورهای امادگی جسمانی می باشد بدین منظور 48 نفر از دانشجویان غیر ورزشکارکلاسهای واحد تربیت بدنی یک در نیمسال اول سال تحصیلی 84-83 به صورت تصادفی انتخاب و پس از اندازه گیری حداکثر پرش عمودی زمان دو 50 یارد و تعداد پدال زده شده در ازمون یک دقیقه چرخ کارسنج به چهار گروه تقسیم شدند به مدت شش هفته و هفته ای دو جلسه گروه اول به تمرینات پلایومتریک گروه دوم به تمرینات قدرتی گروه سوم به تمرینات پلایومتریک - قدرتی و گروه چهارم به تمرینات معمول واحد تربیت بدنی یک دانشگاه ها پرداختند پس از پایان شش هفته توان بی هوازی مجددا توسط ازمونهای مذکور ارزیابی شد تحلیل واریانس نتایج نشان داد که تفاوت های معناداری میان توان بی هوازی ارزیابی شده توسط ازمون پرش عمودی دو 50 یارد و ازمون یک دقیقه چرخ کار سنج وجود دارد نتایج نشان داد که برنامه های تمرینی پلایومتریک و قدرتی به تنهای توان بی هوازی و عملکرد سرعتی را بهبود بخشیده با این حال ترکیب این دو نوع برنامه در بهبود موارد یاد شده خیلی موثرتر و بیشتر می باشد .
