محمد رحمان رحیمی

هدف از این پژوهش بررسی اثر فعالیت مقاومتی با دو حجم مختلف بر غلظت پلاسمایی PYY، NPY و انسولین در مردان چاق بود. مواد و روش ها: برای این منظور، 9 دانشجوی مرد غیر ورزشکار چاق (سن: 52/2±88/20 سال؛ وزن: 46/14±53/99 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن: 74/2±7/29 kg/m2؛ درصد چربی بدن: 45/5±77/24) به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو جلسه به فاصله یک هفته دو پروتکل فعالیت مقاومتی را با حجم زیاد (5 نوبت×12 تکرار با وزنه 75 درصد 12 تکرار بیشینه) و کم (3 نوبت ×12 تکرار با وزنه 75 درصد 12 تکرار بیشینه) انجام دادند. نمونه گیری خون در قبل از فعالیت، بلافاصله بعد، 1، 3 و 6 ساعت بعد از فعالیت مقاومتی انجام شد. یافته ها: آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون بونفرونی نشان داد که غلظت هورمون PYY به طور معنی داری پس از هر دو پروتکل افزایش یافت (05/0P<). افزایش معنی داری نیز در غلظت هورمون NPY در هر دو پروتکل، بلافاصله بعد از فعالیت، نسبت به قبل از فعالیت، سه و شش ساعت بعد از فعالیت مشاهده شد (05/0P<). همچنین، افزایش معنی دار در غلظت هورمون انسولین در هر دو پروتکل، یک ساعت بعد از فعالیت، نسبت به قبل از فعالیت، سه و شش ساعت بعد از فعالیت مشاهده شد (05/0P<). سرکوب اشتهاء بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی با حجم زیاد بیشتر از فعالیت مقاومتی با حجم کم بود (05/0P<). میزان اشتهاء بلافاصله بعد از فعالیت در هر دو پروتکل به طور معنی داری پایین تر از یک، سه و شش ساعت بعد از فعالیت بود (05/0P<). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که حجم فعالیت مقاومتی تاثیر معنی داری بر غلظت هورمون های PYY، NPY و انسولین ندارد. با وجود این، کاهش اشتهاء در فعالیت مقاومتی با حجم زیاد بیشتر از فعالیت مقاومتی با حجم کم بود. سرکوب اشتهاء پس از فعالیت مقاومتی که در پژوهش حاضر مشاهده گردید ممکن است در نتیجه افزایش هورمون های سرکوب کننده اشتهاء مانند PYY و انسولین باشد که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند.