محمد رحمان رحیمی

زمینه و هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر پلی­مورفیسم MCT1 T1470A بر تعداد تکرارها و حجم فعالیت مقاومتی در ورزشکاران جوان رشته­های ورزشی استقامتی_نیمه استقامتی و سرعتی_قدرتی بود. مواد و روش ها: 49 مرد جوان تمرین کرده (گروه استقامتی_نیمه استقامتی 21 نفر و گروه قدرتی-سرعتی 28 نفر) با ملاک­های ورودی به این پژوهش راه یافتند (سانتیمتر91/8±57/178، کیلوگرم37/13±34/75، سال45/5±02/24). در پنج روز اندازه­گیری شاخص­های تن­سنجی، آزمون­های ورزشی (پرس سینه و اسکات با 1RM 65%، 3 دوره، تکرار تا حد واماندگی و 90 ثانیه استراحت بین دوره­ها) و خونگیری از آزمودنی­ها انجام شد. پس از استخراج DNA از نمونه­های خونی، از روش ARMS-PCR برای تعیین ژنوتیپ نمونه­ها استفاده شد. از آزمون­های آماری مربع کای برای بررسی تعادل هاردی واینبرگ و آزمون­های آنوای یکراهه و کراسکال والیس با سطح معناداری 05/0 p ≤ برای بررسی تأثیر ژنوتیپ­های مختلف پلی­مورفیسم MCT1 T14701 بر تعداد تکرار و حجم فعالیت مقاومتی استفاده شد نتایج: در بررسی اختلاف بین میانگین­های سه ژنوتیپ AA، TTو AT، اختلاف معنی­داری بین ژنوتیپ AA با دو ژنوتیپ دیگر (05/0 = p) در گروه استقامتی_نیمه­ استقامتی از لحاظ حجم فعالیت مقاومتی پرس سینه پیدا شد و بیشترین مقدار میانگین (85/323 ± 00/2209 کیلوگرم در سه دوره) مربوط به ژنوتیپ AA بود. از لحاظ تعداد تکرارها، گرچه میانگن آزمودنی­های دارای ژنوتیپ AA در هر دو گروه و برای هر دو آزمون پرس سینه و اسکات، بیشتر از دو ژنوتیپ دیگر بود، اما هیچ کدام از این تفاوت­ها از لحاظ آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، ورزشکاران استقامتی_نیمه استقامتی دارای آلل A و ژنوتیپ AA در حجم فعالیت مقاومتی عضلات کمربند سینه­ای و اندام­های فوقانی عملکرد بهتری را نسبت به ورزشکاران دارای آلل T و ژنوتیپ­های TT و AT نشان می­دهند