محمد رحمان رحیمی

چکیده بهبود سبک زندگی از طریق افزایش فعالیت بدنی از جمله عوامل اصلی در کمک به کاهش بیماری و بهبود ترکیب بدنی افراد است، لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته برنامه تمرین استقامتی بر برخی متغیرهای جسمانی و فیزیولوژیکی دانشجویان پیش آهنگی بود. بدین منظور 30 مرد دانشجوی پیش آهنگی واجد شرایط (میانگین سن: 21.7 سال، میانگین قد: 173.2 ± 1.30 سانتیمتر، میانگین وزن: 71.30 ± 1.38 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدن: 23.30 ± 0.30 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری تمرین و کنترل قرار گرفتند. طرح تحقیق به صورت پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل در یک دوره ی هشت هفته ای بود. پروتکل تمرینی برای گروه تمرینی علاوه بر فعالیت روزمره برای دانشجویان پیش آهنگی شامل دویدن روی تردمیل با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه به صورت فزاینده به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) و هر جلسه تمرینی، 10 دقیقه گرم کردن، 15-30 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت مذکور، و 10 دقیقه سرد کردن) و برای گروه کنترل فعالیت روزمره دانشجویان پیش آهنگی بود. اندازه گیری متغیرهای موردنظر شامل قد، وزن، شاخص توده بدن، ضربان قلب استراحتی، فشارخون سیستولی و دیاستولی، حداکثر اکسیژن مصرفی و نوار قلب در دو مرحله پیش آزمون و پس-آزمون انجام شد. نتایج کاهش معناداری را در وزن، شاخص توده بدن، ضربان قلب استراحتی، فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی و افزایش معناداری را در حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی های گروه تمرینی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون و همچنین نسبت به گروه کنترل نشان داد (0/05P≤). اما تغییر معناداری در فاصله قطعه PR و ST در گروه تمرینی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون و همچنین نسبت به گروه کنترل مشاهده نگردید (0/05P≥). بنابراین هشت هفته تمرین استقامتی باعث بهبود ترکیب بدنی و برخی متغیرهای فیزیولوژیکی (حداکثر اکسیژن مصرفی) دانشجویان پیش آهنگی می شود اما بر الکتروکاردیوگرام آن ها تأثیری ندارد.