محمد رحمان رحیمی

چکیده مقدمه: امروزه تمرینات پلایومتریک و کراس فیت از جمله متدهای تمرینی پر طرفدار در بین ورزشکاران هستند که نقش مهمی در ارتقاء و حفط آمادگی جسمانی آن ها دارند. بنابراین پژوهش حاضر نیز با هدف تعیین تأثیر هشت هفته تمرین پلایومتریک- سرعتی و کراس فیت بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی فوتبالیست های نوجوان طراحی گردید. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را فوتبالیست های نوجوان با میانگین دامنه سنی (49/2 ± 75/16سال)، قد (01/6 ± 13/175 سانتی متر)، وزن (03/10 ± 17/64 کیلوگرم) و شاخص توده بدنی (06/3± 82/20 کیلوگرم / مجذور قد به متر) شهر سنندج تشکیل داد. بدین منظور پس از فراخوانی داوطلبان واجد شرایط برحسب معیارهای ورود به پژوهش حاضر، تعداد 21 نفر از داوطلبان واجد شرایط به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی به سه گروه 1) پلایومتریک- سرعتی (7 نفر)، 2) کراس فیت (7 نفر) و 3) کنترل (7 نفر) تقسیم بندی شدند. در مرحله پیش آزمون، شاخص های آمادگی جسمانی از جمله چابکی، سرعت، توان انفجاری پایین تنه، توان بی هوازی و توان هوازی اندازه گیری گردید. سپس هر کدام از گروه های تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات مرتبط را در کنار تمرینات اختصاسی خود، اجرا نمودند. 24 ساعت پس از اجرای آخرین جلسه تمرینی، در مرحله پس آزمون شاخص های اندازه گیری شده در پیش آزمون ارزیابی مجدد شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که میانگین زمانی چابکی و سرعت در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش معناداری داشت (05/0 ≥ P)، همچنین فاکتورهای توان انفجاری پایین تنه، توان بی هوازی و توان هوازی فوتبالیست ها پس از اجرای هشت هفته تمرینات پلایومتریک- سرعتی و کراس فیت در پس آزمون افزایش معناداری یافت (05/0 ≥ P). در حالی که بین دو نوع تمرین تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 ≤ P). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد که اجرای یک دوره هشت هفته تمرینات پلایومتریک سرعتی و کراس فیت اثرات مثبتی در ارتقای برخی شاخص های آمادگی جسمانی در فوتبالیست های نوجوان دارد، در حالی که هیچ گونه تفاوتی بین دو نوع تمرین وجود ندارد.