با توجه به نیاز ارتباطات خودرویی به نرخ داده ی بالا، استفاده از امواج میلیمتری یکی از راهکارهای مطلوب برای پاسخگویی به این نیاز و ایجاد نرخ داده در حد چندین گیگابیت بر ثانیه می باشد. اما از ملزومات استفاده از امواج میلیمتری، بکاربردن آنتن های جهتی و ایجاد همترازی پرتو میان فرستنده و گیرنده برای کاهش ضریب افت مسیر زیاد سیگنال در این امواج می باشد. در این پایان نامه ابتدا با بررسی روش های همترازی پرتو به بیان ویژگی ها و معایب هر کدام از این روش ها پرداخته می شود. سپس از روش سویچینگ پرتو که دارای کمترین تاخیر و سربار ممکن است برای ایجاد همترازی پرتو میان فرستنده و گیرنده استفاده شده است. در این روش می توان پرتوهای ارسالی را به دو صورت طراحی پرتوهای با پهنای یکسان طراحی پرتوهای با ناحیه پوشش دهی یکسان ، طراحی نمود. سپس در ادامه ویژگی های عملکردی سیستم مانند نرخ داده و مدت قطع ارتباط در این دو روش طراحی مورد بررسی قرار گرفته است و در نهایت با معرفی تابع طراحی کارآیی پرتو (BDE) به دنبال ایجاد مصالحه میان این پارامترها و مقایسه بهره وری هر کدام از دو روش طراحی فوق خواهیم بود. نتایج حاکی از آن است که به ازای مقادیر کم خطای تخمین سرعت خودرو توسط ایستگاه های کنار جاده ای (RSU) روش طراحی پرتو با ناحیه پوشش دهی یکسان دارای بهر ه وری بیشتری می باشد، اما هر چه میزان خطای تخمین سرعت افزایش می یابد بهره وری این روش بشدت افت می نماید و باعث خواهد شد که بهره وری آن از روش طراحی با پرتوهای یکسان کمتر شود.
