هدف این پژوهش بررسی رابطه سبک های عشق ورزی و کیفیت رابطه زناشویی بود. روش پژوهشش همبستگی و نمونه شامل 733 نفر بود که از میان افراد متاهل و زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره و فرهنگسراهای سطح شهر اصفهان به شیوه ی تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه نگرش نسبت به عشق و پرسشنامه ی سازگاری زوجی، فرم اصلاح شده بود. نخست از طریق تحلیل عاملی تأییدی، روایی سازه پرسشنامه ها مورد بررسی مجدد قرار گرفت. سپس با مرور نظریه های عشق ورزی و کیفیت روابط زناشویی و مرور پژوهش های صورت گرفته مدلی ساختاری برای مفهوم سازی ارتباط اجزای عشق و کیفیت زناشویی تدوین گردید و برازش شد. نتایج پژوهش نشان داد که هر دو پرسشنامه از روایی کافی برخوردارند و مدل ارائه شده نیز با در نظر گرفتن محدودیت های پژوهش، مورد تأیید قرار گرفت.
