پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش برنامه خود-شفقتی ذهن آگاه بر فرسودگی، تاب آوری و خودنظم بخشی تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه شهر پاوه صورت گرفت. پژوهش مذکور از نوع کمی، نیمه آزمایشی و در قالب گروه روانی-آموزشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و گواه بود و پیگیری با فاصله دوماه صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهرپاوه بودند که از میان آن ها نمونه پژوهشی شامل40 نفر و به شیوه تصادفی از بین افراد حاضر به همکاری و براساس شرایط ورود و خروج انتخاب شد. نمونه انتخاب شده با استفاده از طرح تصادفی بلوکی در دو گروه (آزمایش و انتظار) جایگزین شد. ابزارهای پژوهشی مورد استفاده نیز عبارت بودند از پرسشنامه تاب آوری تحصیلی (ARI) پرسشنامه تاب آوری روانشناختی (CD-RISC) (کانر و دیویدسون، 2003)، پرسشنامه خود نظم دهی تحصیلی (SRQ-4)، پرسشنامه راهبردهای یادگیری خود تنظیمی (MSLQ) و سیاهه فرسودگی مدرسه (SBI). جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی برای خلاصه سازی و نمایش داده ها و در آمار استنباطی از طرح آمیخته اندازه گیری مکرر استفاده شد. همچنین از نرم افزار SPSS25 در تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش برنامه خود-شفقتی ذهن آگاه بر فرسودگی، تاب آوری و خودنظم بخشی تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه اثربخش است.
