ثبات پیوند زناشویی به عنوان رایج ترین قالب ارتباطی بین دو جنس و انسجام ساختاری نهاد خانواده به عنوان اولین نهادی که فرد فرایند رشدی خود را در آن آغاز می کند، ضمن تأثیرات گسترده ای که بر سلامت عملکردی زوجین و انسجام ساختاری نهاد جامعه دارد، از علل و عوامل مختلفی متأثر می گردد که یکی از اساسی ترین آنها وجود روابطی مطلوب و ساختاری بین زوجین و فقدان هرگونه خشونت ارتباطی در ابعاد مختلف جسمانی، جنسی و عاطفی به ویژه برعلیه زنان می باشد. راهبردها و روش هایی که این گروه از افراد برای تحمل خشونت مورد استفاده قرار می دهند نیز حائز اهمیت می باشد، راهبردهایی که همچون علل تأثیرگذار در انتخاب تحمل خشونت توسط زنان قربانی، از پیشینه چندان جامع و روشنی برخوردار نیست. این پژوهش بر این است تا در قالبی کیفی و با تمرکز بر دیدگاه پدیدارشناسانه افراد به بررسی و شناسایی علل و استراتژی های تحمل خشونت در زنان قربانی خشونت در شهرستان سنندج بپردازد. برای انجام این پژوهش از روش پدیدارشناسی تفسیری استفاده شد. با 15 زن که تجربه خشونت همسر را داشتند در قالب یک پرسشنامه نیمه ساختار یافته به صورت عمیق مصاحبه شد. متن مصاحبه ضبط شده به نگارش درآمد و در ادامه با استفاده از روش Van Manen مورد تفسیر قرار گرفت. چهار تم اصلی هراس ها و بدکارکردی های روانشناختی، اجبارها و بازدارنده های خانواده پدری، فقدان استقلال مالی، بازدارنده های اجتماعی از صحبت های مشارکت کنندگان دریافت گردید. یافته های حاصل از پژوهش حاضر در زمینه علل تحمل خشونت توسط زنان قربانی خشونت خانگی نشان داد که این گروه از زنان متأثر از علل و عوامل مختلفی نظیر هراس ها و بدکارکردی های روانشناختی (عزت نفس پایین، درماندگی آموخته شده، دلبستگی اضطرابی، امید به بهبود شرایط در آینده، ترس از بیوه شدن، ترس از تنهایی، بخشش و اعتماد ناپایدار، وابستگی عاطفی به همسر، پذیرش خشونت با هدف حمایت از فرزندان)، اجبار و بازدارنده های خانواده پدری (عدم پذیرش از طرف خانواده پدری، سرزنش ها و تحقیرهای خانواده پدری، عدم حمایت و طرد شدن از جانب خانواده پدری و پرتنش بودن خانواده پدری، نوع و فرآیند ازدواج)، فقدان استقلال مالی (وابستگی اقتصادی به شوهر، فقدان شغل و ضعف اقتصادی خانواده پدری) و بازدارنده های اجتماعی (حفظ آبروی اجتماعی، ترس از تضعیف جایگاه اجتماعی و ترس از انگ اجتماعی) خشونت اعمال شده توسط شوهرشان را تحمل کرده و با آن کنار می آیند. همچنین در زمینه تحلیل چگونگی تحمل خشونت خانگی توسط زنان قربانی خشونت، تحلیل گفته های مصاحبه شوندگان نشان می دهد که این گروه از افراد با بهره گیری از راهکارهای شناختی (خودمقصر انگاری، امید به بهبود شرایط در آینده، خود متقاعدسازی، خود حقیرسازی یا انسانیت زدایی از خویشتن و انتقام های خیالی و تسکین بخش) و راهکارهای رفتاری (پیش بینی مواقع خطر و خوداستتاری، سرمایه گذاری عاطفی بر فرزندان جهت رهایی، برنامه ریزی ذهنی برای مقابله موفق با همسر) تحمل خشونت اعمال شده از جانب همسر را برای خود ممکن می سازند.
