پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی معنا درمانی گروهی بر کیفیت روابط والد-فرزند، استرس والد گری، تاب آوری و وضعیت روانی در والدین کودکان معلول جسمی-حرکتی انجام گرفت. در این پژوهش از طرح تک موردی ABA استفاده شد. جامعه پژوهش شامل تمامی والدین کودکان معلول جسمی-حرکتی 4 تا 18 سال ساکن شهر سنندج بود. روش معنا درمانی در 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت گروهی و براساس پروتکل دزلیک و قانوم (2015) به 6 نفر از والدین کودکان معلول جسمی-حرکتی آموزش داده شد. برای جمع آوری داده ها در این پژوهش از مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی (DASS-21)، مقیاس استرس والدینی (PSS)، پرسشنامه تاب آوری (CD-RISC)، مقیاسی برای سنجش تعامل والد- فرزندی (PACHIQ-R) و پرسشنامه معنا در زندگی (MLQ) استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که معنا درمانی گروهی بر استرس والد گری، تاب آوری و وضعیت روانی والدین کودکان معلول جسمی-حرکتی تأثیر گذار بود، در حالی که این روش درمانی بر کیفیت روابط والد-فرزند تأثیر قابل قبولی نداشت. بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دهنده لزوم آموزش و آگاهی بخشی به والدین در زمینه نحوه مواجه شدن با معلولیت فرزند خود، کاهش استرس و افزایش تاب آوری در برخورد با مسائل و مشکلات آنان و به طور کلی بیانگر ضرورت توجه بیشتر از جانب نهاد های حمایتی به خانواده های افراد دارای معلولیت است.
