سالمندی دوران حساسی از زندگی بوده و توجه به مسائل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی محسوب می شود. مخصوصاٌ برای آن دسته از سالمندانی که همسرانشان را از دست داده اند، در این دوران احساس تنهایی و نیاز به تعلق خاطر بیشتری در اثر کاهش روابط اجتماعی در میان آن ها ایجاد می شود. یکی از راهکارهای مناسب برای مقابله با احساس تنهایی و کسب حمایت اجتماعی پیوسته و مطلوب، ازدواج مجدد یا همان تجدید فراش است. بنابراین تجدید فراش برای این گروه از سالمندان می تواند همانند سدی در برابر موج مشکلات پیچیده روانی افراد سالمند باشد و از طرف دیگر باعث بهبود عزت نفس و متحول شدن سالمندان از نظر اجتماعی و هیجانی می شود. این پژوهش با هدف توصیف تجربه تجدید فراش در دوره سالمندی صورت گرفته است. برای انجام این پژوهش از روش پدیدارشناسی توصیفی استفاده شد. و با 21 سالمند که حداقل سن شان 60 سال و بالاتر بود و همچنین تجدید فراش کرده بودند، مصاحبه هایی به صورت انفرادی و نیمه ساختار یافته انجام داده شد. مصاحبه ها به صورت دیجیتالی ضبط و کلمه به کلمه به زبان فارسی رونوشت شده اند. داده ها با استفاده از روش کلیزی مورد تحلیل قرار گرفته اند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که اکثریت سالمندان از زندگی بعد از تجدید فراش بسیار راضی بودند و از این که در دوران سالمندی تنها نیستند و نیازی به فرزندانشان ندارند و زندگی مستقلی دارند خرسندبودند. سالمندان معتقد بودند که نسبت به ازدواج اول آرامش بیشتری دارند، چون فرزندانشان سر و سامان گرفته اند و دیگر دغدغه ی آن ها را ندارند. همچنین به تمام سالمندان دیگر که همسرانشان را از دست داده اند، توصیه می کردند که مجدداً ازدواج کنند.
