اهداف: از جمله ابعاد مهم روان شناختی آزادگان که در اغلب جوامع می تواند تهدید شود و در بیشتر مواقع نادیده گرفته شود، کیفیت زندگی، تاب آوری و انعطاف پذیری این افراد است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر تاب آوری و کیفیت زندگی آزادگان انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری (دوماهه) با گروه کنترل که در سال 1396 انجام شد، 30 نفر از آزادگان شهرستان دیواندره، استان کردستان به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش، برنامه آموزش تاب آوری را به مدت 10 جلسه دریافت کرد، ولی گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها، پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی- فرم کوتاه (WHOQOL-BREF) مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 18 و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تحلیل کوواریانس یک راهه انجام شد. یافته ها: در مراحل پس آزمون و پیگیری، میانگین نمرات تاب آوری و حیطه های روان شناختی، روابط اجتماعی و محیطی کیفیت زندگی در گروه آزمایش از گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (0.001=p)؛ اما بین دو گروه از لحاظ نمرات حیطه جسمی کیفیت زندگی تفاوت معنی دار مشاهده نشد (0.05p>). نتیجه گیری: آموزش تاب آوری می تواند بر ارتقای کیفیت زندگی و تاب آوری آزادگان تاثیری باثبات و پایدار داشته باشد.
