پیشرفت صدمه و اثر آن در زوال ماده ی پیوسته به بحث شفافی نیاز دارد. در یک سازه ی پیوسته تحت بارگذاری، رابطهی حاکم چگونگی رابطه ی بین تنش و سرعت کرنشی و صدمه را در یک نقطه از ماده ارائه می دهد. همچنانکه نقاط مختلف جسم تنشهای متفاوتی دارند، از نظر از هم پاشیدگی نیز نقاط مختلف جسم در سطوح مختلف قرار دارند. معادلات حاکم تا رسیدن به معیار گسیختگی تعریف شده همچنان معتبرند. در نهایت یک ماده دچار از هم پاشیدگی شده و در جسم رشد مییابد تا اینکه دیگر بار وارده نتواند تحمل شود و کل سازه تحت بار فرو ریزد. یک جسم با حجم V که با سطح S محصور شده و تحت تاثیر یک بار خارجی قرار دارد، و دارای تکیه گاه های مشخصی است را در نظر بگیرید. تا لحظه ی 𝑡_𝐼هیچ قسمتی از جسم کارآیی خود را از دست نمی دهد. این مرحله را مرحلهی شکست پنهان (دورهی نهفتگی) می نامند. در این زمان چند نقطه از جسم دچار عدم کارآیی می شوند که این لحظه را زمان شروع 𝑡_𝐼 می نامند. بعد از آن سطح ∑ که مادهی آسیب دیده و دست نخورده را جدا می سازد، در جسم توسعه مییابد. این سطح در حال حرکت، پیشانی شکست نام دارد. در نهایت پیشانی شکست در جسم توسعه مییابد تا لحظه ی 𝑡_𝐼𝐼 که جسم تمام جسم فرو می ریزد. زمان 𝑡_𝐼 تا 𝑡_𝐼𝐼 دوره ی انتشار نام دارد. ناحیه ای از ماده که دچار عدم کارآیی شده است را با Σ_𝑉نشان می دهند. موقعیت پیشانی شکست و ناحیه یΣ_𝑉 توابعی از زمان سپری شده خواهند بود. حال مرحلهی زوال جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد .
