تا چند دهه ی گذشته، طراحی اکثر سازه ها بر اساس رفتار ارتجاعی مواد استوار بود. این امر موجب بالا رفتن ابعاد هندسی و وزن سازه و در نتیجه هزینه ی تمام شده ی آن سازه می شد. برای حل این مشکل محققان با تلاش هایی که در این زمینه انجام دادند، دریافتند که می توانند سازه ها را بر اساس رفتار الاستو- پلاستیک طراحی کنند. در این نوع طراحی، بخش هایی از سازه می تواند پلاستیک گردد بدون آنکه سازه دچار تغییر شکل های غیرمجاز شود یا راندمان کاری آن کاهش یابد. این نوع طراحی نه تنها موجب صرف جویی در ماده و هزینه تمام شده سازه گردید، بلکه در مواردی باعث افزایش کارایی سازه نیز شد. یکی از موارد استفاده این روش، در طراحی مخازن تحت فشار و استوانه های جدار ضخیم است. اگر فشار داخلی استوانه از حدی افزایش یابد، قسمتی از جدار داخلی استوانه وارد فاز پلاستیک می گردد. در این مرحله اگر فشار داخلی برداشته شود، بخش پلاستیک داخلی اجازه نمی دهد قسمت الاستیک خارجی به ابعاد اولیه خود بازگردد. به عبارت دیگر قسمت الاستیک تحت کشش و قسمت پلاستیک تحت فشار قرار می گیرد. این امر باعث ایجاد تنش های پسماند در جدار استوانه می گردد. حال اگر بر چنین استوانه ای مجدداً فشار داخلی وارد گردد، قبل از توسعه ی تنش کششی در سطح داخلی، تنش فشاری پسماند باید حذف شود. اتو فرتاژ در استوانه های جدار ضخیم یکی از روشهای موثر در بالا بردن توان تحمل فشار در این استوانه ها می باشد. براساس این روش سیلندر جدار ضخیم تحت اثر فشار داخلی قرار می گیرد، به طوری که قسمتی از جدار سیلندر وارد فاز پلاستیکی گردد و سپس باربرداری انجام می شود. فرآیند باربرداری باعث ایجاد تنشهای پسماند در جدار مخزن می شود که در بارگذاریهای بعدی باعث بهبود توزیع تنش در جدار می گردد. در این تحقیق تأثیر فشار اتوفرتاژ وارد به مخزن جدار ضخیم در سه ضخامت 5 و 10 و 15 سانتی متر مورد تحلیل قرار گرفته و با نتایج مطالعات پیشین مقایسه شده است. نتایج نشان می-دهد که با افزایش 44/24 درصدی فشار اتوفرتاژ از 450 الی 560 کیلوپاسکال بر جداره ی داخلی مخزن، تنش فون مایسز و جابجایی شعاعی به ترتیب 44/24 و 47/24 درصد افزایش می یابند. اما در افزایش 44/24 درصدی فشار اتوفرتاژ از 560 الی 670 کیلوپاسکال بر جداره ی مخزن، تنش فون مایسز و جابجایی شعاعی به ترتیب 64/19و 28/18درصد افزایش می یابند.
