پس از فروپاشی دولت سامانی، کانون شعر درباری از بخارا به غزنه منتقل شد. غلبه محمود بر قلمرو سامانیان، جایگاه دهگانان را در خراسان، آسیای میانه و ورارودان برای همیشه تغییر داد. این انتقال و جابه جاشدن ساختار قدرت، خواهی نخواهی بر زبان و ادبیات فارسی این سرزمین ها به ویژه ورارودان تاثیر گذاشته است. ارزیابی این تاثیر به دو گونه گسست و پیوست قابل ارائه است. شاعران فارسی زبان ورارودان طی این چند سه گوشه چشمی به شعر شاعران مرکز داشته اند. اما به فراخور محیط طبیعی، اقلیمی، تاریخی، اجتماعی، سیاسی و ... خود نسبت به سبک معیار تفاوت هایی ایجاد کرده و تغییراتی پدید آورده اند. به این اعتبار در این مقاله سعی می شود جنبه های شاخص پیوست و گسست شاعران ورارودان طی این 9 قرن نسبت به کانون های سبک معیار که در شش قرن اول هجری شکل گرفته بود بررسی و سنجیده شود.
