ساختارگرایی یکی از رایج ترین و دیرپاترین مکتب های روایت شناسی است. این دیدگاه به پیروی از زبان شناسی پایه ریزی شده؛ و در پی تدوین دستور زبان داستان بود تا بتواند ساختار روایت های پایه(هسته) را توضیح دهد. گریماس یکی از روایت شناسان است که شیوه پراپ را اساس کار خود قرار داد، اما از چارچوب کار پراپ فراتر رفت. او با به کارگیری این شیوه نشان داد که هر داستان از تعدادی پی رفت و هر پی رفت از تعدادی الگوی کنش تشکیل شده است. در این مقاله بر پایه ی رویکرد گریماس نشان داده شده که این شیوه برای بررسی حکایت های فارسی و از جمله حکایت های کلیله و دمنه از چه میزان توانایی برخوردار است. بر اساس این رویکرد مشخص شد که حکایت های اایپوزدی در باب شیر و گاو و در دیگر باب های کلیله و دمنه در قالب کنشگرهای یاری دهنده و بازدارنده باعث پیشبرد پی رفت های اصلی می شود. کنشگران دیگر باب های کلیله و دمنه، در قالب کگنشگرهای یاری دهنده و بازدارنده باعث پیشبرد پی رفت های اصلی می شوند. کنشگران دیگر این باب علاوه بر شخصیت های انسانی و حیوانی، مفاهیم انتزاعی، خصایل شخصیت ها، ویژگی های ظاهری، اشیاء بی جان، حوادث، صحنه ها، محیط، گفت و گوها، نیات و انگیزه ها و حتی پی رنگ حکایت و توصیفات نویسنده را نیز در برمی گیرند. تمامی کنشگران نام برده به عنوان مهم ترین عناصر تشکیل دهنده روایت، نقش اساسی را در خلق جوهره ی محتوایی این باب بر عهده دارند.
