فنون بلاغت که از شاخه های علوم ادبی محسوب می شود، از روزگاران گذشته تا کنون مورد توجه شاعران ادیبان و سخن سنجان بوده است. هنری است که به کمک آن می توان سخن را زیبا بیان کرد و از این راه بر مخاطب تاثیر گذار بود. شاعران استان کرمانشاه نیز این فن را در آثار خود به کارگرفته اند تا سخنی بیافرینند که درخور ستایش و تحسین باشد. از جمله این شاعران روح الله امیری سنقری است که به سبک سنتی شعر سروده است. او دارای دیوان دو جلدی به نام نجوای سهیل است که اشعار نغز و دلنشینی شاعر به زبان فارسی، کردی و ترکی در آن گردآوری شده است. امیری سنقری فنون بلاغت را نیز در شعر خود به کار گرفته است. و از آرایه های ادبی جهت آفرینش زیبایی و شیوایی در سخن خود بهره برده است. وی در دیوانش آرایه های بیانی و از جمله استعاره و تشبیه را بیشتر از آرایه های دیگر به کار گرفته است. در این تحقیق پژوهشگر به نقد اشعار فارسی شاعر با هدف شناساندن او و نقد علمی دیوانش با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و با شیوه تحلیل محتوا پرداخته است.
