دکتر محمد جعفر محجوب نویسنده، پژوهشگر، استاد دانشگاه، دست اندرکار انتشار مجلات علمی ـ هنری و راه گشای تحقیقات جدی در زمینه ی فرهنگ عوام است، اما نمی توان ترجمه های او را نادیده گرفت. محجوب معلم بود و معلمانه دل درگرو آموزش صحیح زبان فارسی که از نظرشیرینی و دلپذیری از سرور قدسیان دست می ربود، داشت. از این رو در کلاس ها آموزش می داد و در نشریات و نوشته هایش به تحلیل موقعیت زبن فارسی که اکنون به صورت هذیان سرسام زدگان و اوراد عزایم کیمیاکاران و جن گیران و دعانویسان درآمده است، می پرداخت و راه حل نشان می داد. او به انند علامه قزوینی اعتقاد داشت که یکی از عوامل مهم ملیت یک قوم زبان آن قوم است و در نتیجه نگران وضع موجود زبان فارسی بود و برای آن احساس خطر می کرد. او اعتقاد داشت که زبانی فارسی کنونی میراث سعدی است و وجه غالب سخن سعدی صفت سهل ـ ممتنع است. وی با اعتقاد به این سخن برای نوشته قائل به این ویژگی هاست: سادگی، سهولت، بی تکلفی در بیان، مدد گرفتن از زبان زنده ی مردم کوچه و بازار، ساختن جمله های موجز و اندک لفظ و بسیار معنی و رعایت مساوات در انشای کلام و پرهیز از تصنع و تکلف خارج از حدود و در عین حال توجه داشتن به زبان سخن و نیز تسلط بر قواعد اولیه ی زبان، تطابق با اندیشه، صراحت، وضوح و استواری. او علاوه بر تألیف های خود سعی می کرد در ترجمه های خود این مهم را مورد توجه قرار دهد. در این مقاله ضمن بررسی کارنامه ی او در ترجمه به شیوه ی او در به کارگیری زبان ترجمه نیز توجه شده است.
