تأثیر کلی خانلری در فرهنگ معاصر ایران غیر قابل انکار است. او در عرصه های گوناگون ادبی، تدریس در دانشگاه، تصحیح متون کهن فارسی، پژوهش، نثر، شعر، تحقیق با نگرش نوین در دستور زبان و عروض فرسی، تاریخ زبان فارسی و هدایت مجله ی وزینیچون سخن به مدت سی و دو سال (بیست و شش دوره) مقامی خاص دارد. در این میان جایگاه او در ترجمه تحت الشعاع سایر فعالیت هایش قرار گرفته و کمتر به آن پرداخته شده است. خانلری بیش از همعصران خود دغدغه ی زبان فارسی داشت. او باورمند به فر و شکوه گذشته ی زبان فارسی، اما نگران ازوضعیت کنونی آن مجموعه ای از مقالات خود را به پاسداشت و ارائه ی رهنمون در شیوه ی به کارگیری درست زبان اختصاص داد. او این شیوه را در ترجمه های خود نیز مورد توجه قرار می داد و در ترجمه نیز پیشرو ایجاد سبکی ویژه گشت. در این مقاله ضمن پرداختن به کارنامه ی او در ترجمه شگردهایی او نیز بررسی شده است.
