انسان در مرکز توجه اندیشه های صوفیانه قرار دارد؛ چه به صورت نفی و چه اثبات. او حامل بار امانت است و از نظر صوفیه ان امانت عشق است و مایه ی امتیاز او. پس همه ی سیر و سلوک آدمی بر آن پایه بنا نهاده می شود. انسان شناسی عرفانی، جلوه هایی چند دارد؛ آن چه حاصل برداشت از قرآن است این است که انسان به دست خداوند ساخته ده است. از سوی دیگر، در آموزه های صوفیه انسان به صورت خداوند آفریده شده است. آن چه موجب برتری انسان بر سایر موجودات گشت، علم اوست که بی واسطه از خداوند دریافت شده است. چیستی و چگونگی علم دستخوش مجادلات متعدد بوده است، اما آن چه متعلق به این علم است «اسماء الله» است. در اندیشه ی متفکرین اسلام راه هایی چند برای حصول علم مورد نظر است. آن چه توجه صوفیه را برانگیخته «قلب» است. شناخت عمیق ترین و نهانی ترین وجه قلب آدمی است به معنای کشف نقطه ای است که در آن جا خداوند (وجدان) یافت می شود، نقطه ی ملاقات انسان با خدا. در این مقاله سعی می شود تا دیدگاه نجم کبری در این زمینه بررسی شود.
