ابومعتوق شهاب الدین بن سعید موسوی (1025-1087) شاعر خوزستانی و مداح اهل بیت است، عمده ی شهرت او بیشتر به سبب مدایح پرشوری است که درستایش اهل بیت سروده است. ابومعتوق از شاعران عصر انحطاط است یکی از ویژگیهای این دوره، توجه به شعر دینی و استفاده از شواهد قرآنی است. قرآن کریم شالوده ی خلل ناپذیر فرهنگ اکثر جوامع اسلامی است، از این رو تأثیر زیباییهای لفظی و معنوی آن در شکوفایی استعداد های هنری و اندیشه های خلاق مسلمانان امری مسلم و انکار ناپذیر است. زیبایی شناسی دانشی است که درباره ی مجموعه انفعالات، کششها و احساسات درونی در مواجهه با جمال و زیبایی گفت وگو می کند و توجه خواننده را به بن مایه های تنظیم شده و معناهای متنی جلب می نماید. شاعران مسلمان از صدر اسلام عبارات قرآنی را در شعر خود اقتباس می کرده اند، ابومعتوق نیز تصاویر مختلفی از آیات قرآن و مفاهیم دینی را چه به صورت مستقیم و چه به صورت مضمونی در شعر خود به نمایش گذاشته است. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی است که بر اساس نظریه ی بینامتنیت ژولیا کریستوا و انواع بینامتنیت یعنی نفی جزئی یا اجترار، نفی متوازی یا امتصاص و نفی کلی یا حوار، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. این مقاله با ذکر و تبیین نمونه هایی از شعر ابومعتوق در پایان به این نتیجه می رسد که وی پیوندی عمیق و ناگسستنی با آیات قرآنی در شعر خود ایجاد کرده است و بینامتنیت شاعر دال بر فرهنگ وسیع و نشانه ای از عشق و علاقه او به قرآن است. وی در اشعار و اقتباس های خود به دور از مظاهر تصنع و تکلف دوره انحطاط، بوده است
