دانش نشانه شناسی به بررسی حوزه ی دلالت واژگانی در درون یک نظام نشانه ای می پردازد. از رهگذر مطالعات نشانه شناسانه هر واژه به عنوان یک نشانه در فرایند دالّ و مدلول و دلالت قابل تحلیل است. خواننده متن (متلقّی) چنانچه بتواند فرایند مذکور را در خصوص هر یک از نشانه های زبانی به درستی استنباط نماید در دریافت معنا توفیق بیش تری کسب خواهد نمود . از جمله واژگان قرآنی که به واسطه بسامد قابل توجه و ایفای نقش آن در ساختار کلام قرآنی قابل بررسی و مطالعه است واژه ی «یوم» است. این واژه به صورت مفرد و جمع ، بیش از 365 بار در قرآن به کار رفته است که از این تعداد میتوان نتیجه گرفت که خداوند در قرآن کریم از یوم با تعابیر مختلف سخن گفته است با این تفاوت که واژه «یوم» در اموری که به انسان ها مربوط است با تعابیر زمانی ما سنجیده می شود و اموری که به خدا، قیامت یا مسایلی خارج از اختیارات انسانی مربوط می شود، تعابیر به کار رفته در قرآن نیز متفاوت است. واژه «یوم» در قرآن کریم از جمله واژگانی است که می توان بر آن مدلول های متعدّدی در نظر گرفت. «یوم» به معنی روز (امروز) زمان و روز موعود در قرآن کریم به کار رفته است. اما شگفت این که اذعان قرآن کریم به «یوم» یک امر نسبی است نه مطلق؛ یعنی، نزد ما ساکنان زمین شبانه روز 24 ساعت و سال 365 روز است، امّا در کُرات دیگر چنین قانونی حکم فرما نیست. این مقاله بر آن است تا با بررسی دلالت این واژه حوزه معنایی آن را در بسیاری از آیات و اموری که به خدا، قیامت یا مسایلی که خارج از اختیارت انسان مربوط می شود از منظر«نشانه شناسی» مورد بررسی قرار دهد.
