تصریح به برخی الفاظ در فرهنگ های مختلف ناخوشایند می باشد؛لذا برای دوری جستن از آن فرهنگ های زبانی به واژه های جایگزین پناه می برند ،چراکه استهجان موجود در آنها ما را از تصریح به آن ها باز می دارد و برای همین نیز واژه های جایگزین برای این دسته از کلمات در قالب های متفاوتی آمده است، انواع این الفاظ در زبانشناسی موسوم به تابو(Taboo) های زبانی اند،کنایه نیزیکی از قالب های مشهور در جایگزینی این دسته از الفاظ است، که فرهنگ ها با استفاده از آن؛ از تصریح به برخی واژگان دوری جسته اند، امور جنسی نیز از آن دسته اموری است که در فرهنگ های مختلف از تصریح به آنها همواره دوری جسته شده است،و ازسوی دیگرقرآن هم بعنوان یک کتاب قانون در برخی مواضع ناچارا به ذکر برخی قوانین و مسائل در امور جنسی می پردازد،اما از تصریح به آنها بصورت ادیبانه ای پرهیزمیکند و با آوردن الفاظ متعدد کنایی از آنان تعبیر می دهد،در پژوهش حاضر با روشی توصیفی-تحلیلی با واکاوی برخی ازاین الفاظ و بررسی آن ها در چارچوب معناشناسی واژگانی و بلاغت قدیم در می یابیم که خداوند از آوردن این الفاظ متعدد در قرآن اهدافی را دنبال فرموده است،که از جمله این اهداف معنا بخشی نسبی به واژگان در سیاق های کلامی مختلف،القای فرهنگ واژگانی تازه با ارائه ی واژگان جدید،دوری جستن از بکارگیری واژگان تابو یا همان محظورات لغوی و نهایتا عادت ندادن مخاطبان به یک لفظ کنایی در تعبیر از محظورمی باشد،که این نیز خود به هدف این بوده که با کثرت استعمال یک واژه کنایی در تعبیر از یک واژه محظور،با گذشت زمان همان واژه ی کنایی نیز وارد دایره ی ممنوعیت های زبانی نشود.
