رنگ از دیر باز نقش مهمی درآفرینش آثار ادبی ایفا نموده است. شاعر گاه برای عینیت بخشیدن به تصاویر هنری و کشف روابط میان اجزای آن، جلوههای واقعی و محسوس رنگ را به کار گرفته و گاه برای تبیین افکار بیان ناشدنی از فضای نمادین آن بهره جسته است. ریشهی بکارگیری نمادین این عنصر را میبایست در پرتو تجارب ذاتی، احوال سیاسی و اجتماعی، گرایشهای فلسفی خاص شاعر به ویژه پیچیدگی و ابهام موجود در شعر، جستجو نمود. خلیل حاوی از جمله شاعران معاصر عربی است که از رنگ به عنوان نماد، فراوان بهره گرفته است. در این پژوهش کوشش شده جایگاه رنگ در شعر خلیل حاوی و مفاهیم نمادین آن مورد بررسی قرار گیرد. روش کار توصیفی تحلیلی است. نتایج بهدست آمده بیانگر آن است که شاعر عنصر یاد شده را در بیان حالات روحی یا اهداف سیاسی و اجتماعی خویش به کار برده و پرکاربردترین رنگ در اشعار وی سیاه است که بر معانی ایستایی و رکود، اضطراب روحی- روانی، رنجش و گمراهی دلالت می کند. پس از آن رنگهای سرخ، سفید، زرد، سبز و آبی بیشترین بسامد را به خود اختصاص داد هاند.
