ادبیات و به ویژه شعر، قالب و ظرف مناسبی برای بیان و عرضه ی اندیشه های عرفانی است. عفیف الدین التلمسانی، شاعر و عارف دورهی مغول است، که واژه ی خمر در دیوان او نقش برجستها ی دارد. حافظ نیز بزرگترین شاعر عرفانی ایران است، که اشعار خود را با این واژه ممزوج کرده است. شعر خمر یا شراب که فنی غنایی است، نقطه ای مشترک میان تلمسانی و حافظ است، طوریکه هر دو، به شاعرِ عشق و مستی مشهورند. علاوه بر این اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی این دو به هم تشابه زیادی دارد. پژوهش حاضر سعی میکند، با روش توصیفی تحلیلی خمریه سرایی این دو شاعر را بر اساس مکتب تطبیقی آمریکایی، مورد بررسی قرار دهد و افکار مشابه و متفاوت این دو را در به کارگیری واژه فوق روشن نماید. نتایج پژوهش نشان میدهد که منظور از خمر در اشعار این دو شاعر رموز و معانی عرفانی است، با این تفاوت که تلمیح واژه ی خمر برای تحقیر ظاهرگرایان متشرع، در خمریه های حافظ مشهود است. اما در خمریه های تلمسانی چنین چیزی وجود ندارد.
