یکی از مهمترین عوامل تغییر زبان معیار به زبان شعری هنجارگریزی است. همچنین مؤثرترین شیوههی برجسته سازی و آشنایی زدایی در شعر است که بسیاری از شاعران از آن بهره بردهاند و با استفاده از این شگرد به کلمات جان تازه بخشیده و با ایجاد رستاخیز در آنها زیبایی کلام و لذت ادبی را برای مخاطب فراهم آوردهاند. مولانا جلال الدین بلخی شاعر و عارف ایرانی از جمله شاعرانی است که در آثار خود با زیرکی و شیوایی به تناقض بازی در سطح زبان پرداخته و زبانی تازه آفریده است. در این جستار به روش توصیفی تحلیلی به بررسی هنجارگریزی معنایی تشبیه و استعاره در اشعار عربی مثنوی پرداخته- ایم. با واکاوی سرودههای این شاعر خوش ذوق درمییابیم که سرودهای عربی در مثنوی معنوی سرشار از واژههای هنجار گریخته است و این زیبایی و قدرت بیان بیشتر در استعارههای وی نهفته است. بیشترین بسامد استفاده از شیوهی برجستهسازی در استعاره- ی مصرحهی وی نمود پیدا کرده است.
