قرآن کریم و مضامین بلند آن همواره یکی از مهمترین منابع شعر عربی بوده است. شاعران از بسیاری از موضوعات و داستان های آن به عنوان محور اصلی سروده های خود الهام گرفته اند. محمود سامی بارودی از جمله شاعران نوگرای عصر جدید است که از داستان های قرآنی برای بیان آرمان ها، راهکارها، رنج ها، شکست ها و پیروزی های خود و جامعه عربی معاصر بهره گرفته است. زیرا بین محتوا و آموزه های این داستان ها و جامعه عربی را به طور تشابهی دریافته و بر اساس اسلوب تناص یا بینامتنی برای غنی سازی اشعار و بیان مطلوب خود استفاده کرده است. بینامتنی عنوان جدید برای یک مفهوم سنتی است که در پی تحقیقات زبانشناختی در ادبیات عرب مطرح گردیده است. اما ریشه های آن در نقد ادبی قدیم با اصطلاحاتی چون اقتباس، تضمین، استشهاد، محاکات و اصطلاحاتی از این دست وجود داشته است. این مقاله سعی می کند بینامتنی داستان های قرآنی و تجلیات آن را در اشعار بارودی بررسی نماید و نشان دهد که بارودی گرفتاری ها و مشکلات جامعه عربی را در بی توجهی حاکمان و مردم به پند ها و عبرت های موجود در داستان های قرآنی می داند.
