بحران هویت یکی از ابعاد تجربۀ شعری ادونیس است، نشانه های این بحران از همان سن هیجده سالگی زندگی این شاعر، که به جای "علی احمد سعدی" لقب "ادونیس" را برای خود برگزید، تا نشان دهد که به سنت و فرهنگ عربی- اسلامی پایبند نیست نمود پیدا کرد و با تأثیرپذیری هر چه بیشتر او از فرهنگ مدرنیته، حوزه وسیعی را در ابعاد حیات فکری و ادبی او به خود اختصاص داد پی آمدهای چنین تغییر و تحولی در اشکال گوناگون پیرشانی، شک و تردید، آشفتگی و سرگشتگی، ادعای قدرت مطلق، یأس و ناامیدی و پذیرش انگ بی آبرویی در اشعار وی به خوبی نمایان است. در این مقاله، ضمن تعریف هویت و مسایل آن، بروز حالات و شاخصهای فوق- که حاصل نوعی آشفتگی روانی و عاطفی است- در اشعار این شاعر از زاویه نقد روان شناختی بررسی شده است.
