ابوالحارت جندوح پسر حجر مشهور به "أمری القیس" شاعر برجسته عصر جاهلی را یکی از مبتکران فنون شعر به شمار آورده اند. او اولین شاعری است که اخبار کاملی از وی در دست است و در میان شاعرن هم عصرش به گریستن و گریاندن و ارائۀ تصاویر شعری دلنشین که بعدها برای دیگران الگوئی معروف گردید، و همچنین به وصف های گوتاه ولی پر محتوا از سایرین ممتاز است. معروف ترین شعر أمریءالقیس معلقه اوست. این قصیده نمادی از ویژگیهای شعری وی است، زیرا صور و الفاظ و اغراضی را در بردارد که بیانگر نگرش شاعر به طبیعت و مظاهر آن است. بر این معلقه شحها زیادنوشته شده است اما این مقاله تنها توانائی ها و تأمل شاعر در وصف برخی از جلوه های طبیعیت و خطوط ناپیای آن، از خُرد و کلان، می پردازد و علل و عوامل مؤثر در شکل گیری دیدگاه شاعر را مورد بررسی قرار می دهد و بیان می کند که چرا و چگونه او به نمادهای طبیعت با چنان نگرشی پرداخته است.
