مسأله شر همواره درتفکر فلسفی مورد بحث بوده است و فیلسوفان تلاش نموده اند تبیین قابل قبولی از چیستی یا وجود و عدم آن ارائه دهند. این مقوله به صورت های گوناگون جلوه گر و موجب رنجش فکری و روانی انسان شده است. یکی از انواع شرور که ذهن انسان مدرن را به خود مشغول و به تبع آن چالش هایی را برای او ایجاد نموده اومانیسم الحادی است. این نوع شر در جوهره خود جایگاه انسان را تا مقام خدایی ارتقا و با اذعان به این که انسان مبدأ و غایت ارزش ها و مرکز کائنات است، کل هستی را جولانگاه او تصور نموده است، طوری که سایر موجودات پیرامونی فقط در خدمت منافع وی تعریف می شوند و برای خود از هیچ گونه حقی برخوردار نیستند. ابزار این نگرش افراطی در تفسیر حق مداری انسان و سلطه گری فراگیر او اصالت عقل و تجربه حسی است. امام خمینی(ره) بر اساس قرائتی که از هستی دارد انسان را موجود مخلوقی تعریف می کند که جامع لایه های مختلف وجودی است. هستی او از قبل از طبیعت شروع و تا مرتبه روحانیت پیش می رود و جایگاهش میان مبدأ و معاد و نسبتش در ارتباط با کل آفرینش و خالق آن معنا پیدا می کند، فطرتی الهی دارد و همین، نقش کلیدی در معرفت و جهت گیری فکری او ایفا می کند. علم، عقل و بالاتر از این دو وحی و یافته های وحیانی انسان شناسی امام خمینی(ره) را در اختیار می نهد. از مهم ترین نتائج این پژوهش آن است که انسان شناسی الحادی بی اساس و برخلاف واقعیت و عقل سلیم است. حوزه ادراک و شناخت انسان ازهستی و نیز حوزه عملی او به اندازه ظرفیت وجودی اوست نه فراتر از آن و حذف وحی در شناخت توانائی های انسان یکی از شرور معرفتی است که آسیب ها و رنج های متعددی به دنبال دارد.
