یکی از چالش برانگیزترین موضوعات در تفکر فلسفی معاصر و به تبع آن در فلسفه اسلامی، آزادی عقیده و آزادی بیان است. در این مقاله ابعاد و زوایای موضوع فوق بررسی و رابطه میان هر یک از مقولات آن با یکدیگر مورد واکاوی قرار می گیرد و سعی می شود به این پرسش پاسخ داده شود که مشرب نوصدرایی با پدیده مذکور چگونه مواجه شده است و چه نظریه ای را در رابطه با آزادی مقید به عقیده و بیان در اختیار می نهد؟ یافته های پژوهش نشان می هد که علی رغم پاره ای اختلافات نظری در میان پیروان این مشرب، مهم ترین ارکانی که موضع گیری آنها را نسبت به آزادی عقیده و آزادی بیان سامان دهی می کند و همسویی می بخشد چنین است: آزادی از مهم ترین اوصاف نفس انسانی است و در ذات خود مقول به تشکیک است. اما آزادی حقیقی در هر موضوعی به ویژه در عقیده وبیان بر اساس عقل و نقل امکان پذیر است و در تحقق آن که تعالی معنوی انسان را در خود نهفته دارد، مفروضات الهیاتی نقش ایجابی دارند و مفروضات علمانی طرد می شوند.
