قرآن کریم کتابی است که خداوند متعال آن را برای هدایت انسان‌ها به راه راست و طریق سعادت بر قلب مبارک پیامبرﷺ نازل کرده است و در راستای تحقّق این مهم، از روش‌ها و سازوکارهای متنوّعی استفاده کرده است. یکی از کارآمدترین و مؤثّرترین این روش‌ها، اسلوب تحذیر/تخویف است. این اسلوب در این کتاب الهی به دو صورت صریح و غیر صریح و هر یک با ویژگی‌های مختص به خود آشکار شده است تا به انسان‌ها هشدار دهد که اگر از دستورات خداوند سرپیچی کنند و از راه راست دور شوند، عواقب نامبارکی در انتظار آن‌ها خواهد بود. هدف این پژوهش آن است که مؤلّفۀ تحذیر یا تخویف را در سورههای مشهور به «حوامیم سبعه» با روش توصیفی_تحلیلی بررسی نماید. نتایج نشان می‌دهد که اسلوب‌های گوناگون خبری و انشائی در تبیین و تفهیم مؤلّفۀ فوق ایفای نقش نموده‌اند. در اسلوب خبری، جملات فعلیۀ مضارع بیشترین نقش‌آفرینی را به خود اختصاص داده است و در اسلوب انشائی، امر، نهی و استفهام.
