ضربان های گفت و گویی واحدهای بنیادین کنش فکری و زبانی هستند که عناصر اصلی متن نمایش نامه های جدید را تشکیل می دهند. این واحدهای زبانی امکان ظهورگسست و تغییرات آنی را در معنا ایجاد کرده و اهداف مورد نظر را تحقق می بخشند. در این پژوهش سعی شده است با روش توصیفی تحلیلی و بهره گیری از نظریه زبان بنیاد پل کاستانیوکه تلفیقی از مطالعات زبان و سبک شناسی درام است، انواع گوناگون ضربان های گفت وگویی و کارکردهای متنوع آن را در نمایش نامه ی پناهگاه شماره 13 محمود تیمور ، مورد بررسی قرار گیرد. نتایج پژوهش نشان می دهد که در گفتمان این نمایش نامه به دلالت های زبانی و فرا زبانی توجه عمده ای شده است و نویسنده ضربان های گفت وگویی را در سطوح گسترده ای به کار برده است. ترجیع بند پردازی پربسامد ترین تکنیک گفتاری است و از حذف، مکث و قطع که از دیگر تمهیدات زبانی هستند به عنوان عاملی برای شخصیت پردازی ، فضاسازی، گره افکنی و کشمکش استفاده شده است.
