پسماندهای حاصل از محصولات کشاورزی به عنوان باقی مانده از رشد و فرآورده های محصولات خام کشاورزی مانند: سبوس برنج، پوست مرکبات، سبوس گندم، پوسته نارگیل، ساقه موز، پوست گردو، تاج آناناس، ساقه آفتابگردان، پوست دانه پنبه و چوب کاج تعریف می شوند. به ویژه آن هایی که دارای سیلیس هستند می توانند در تولید محصولات دارای ارزش افزوده بالا، به عنوان یک جاذب بالقوه و باعث پیشرفت فوق العاده ای در سنتز ترکیبات آلی مورد بررسی قرار بگیرند. از مزایای این نوع پسماند ها می توان: سازگار با محیط زیست، منبعی تجدیدپذیر، اقتصادی بودن آن، در دسترس بودن فراوان و هزینه کم اشاره کرد و به عنوان گزینه ای برای سنتز کاتالیست ها مطرح شود. همچنین، یک منبع غنی برای تولید کربن های فعال می باشد که در نتیجه برای تبدیل به جاذب های کم هزینه و جایگزین مطمئنی برای حل مشکلات زیست محیطی می باشد. با توجه به اینکه سیلیکا یکی از مطلوب ترین بسترهای جامد برای سنتز کاتالیست های ناهمگن می باشد، در ادامه از نانوسیلیکا استخراج شده از سبوس برنج به عنوان بستری برای ثبیت دو فلز آهن و نیکل استفاده شد. این کاتالیست به عنوان یک کاتالیست ناهمگن درسنتز واکنش های تراکم سه جزیی 1-H-بنزو[f] کرومن و احیای نیتروآرن به آمین های مربوطه مورد استفاده قرار گرفت. ساختارها به کمک تکنیک های شامل EDX، TPR، FESEM، TGA، FT-IR، BET، ICP-AES، VSM، XRD و TEMمورد بررسی و مطالعه قرار گرفت.
